Arinma zamani...

Ramazan ayini ne kadar gercek anlamda yasadigimizi sorguluyorum...Son derece yüzeysel, icsellestirilmemis Ramazanlar yasaniyor.

(Hoca Ali Riza, Iftar Sofrasi)

Televizyon kanallarina bakin bir, her kanalda sadece iftar görüntüleri var, kim nerede nasil acmis, neler yenmis, masalarin zenginligi…en sosyetik kesimden, halka „tebaa“ izlenimi verdiren ramazan cadirlarina kadar. Oruc ayi ama sadece yenilen ve icilenler konusuluyor.

Her yerde bangir bangir kimler kimlere iftar vermis, neler sunmus anlatiliyor. Hersey bir „Gösteri“ niteliginde…

Halbuki Ramazan ayi, dikkatlerin maddi olandan uzaklasip kalbe cevrildigi zaman, sadece yeme, içme veya diğer bedensel ihtiyaçlardan uzak durmak olmayıp ruhu ve gönlü kirleten şeylerden de kaçınmaktır. Oruc, sufizmin temelinde, tasavvufda ve diger dinlerde  var ve temelinde ruhsal arınmaya davet eder bizi hep.  Bu bir firsat ayidir, aradiklarimizi kendi icimizde bulabilmek, ic sesimizi duyabilmek icin. Bir nevi fiziksel ve ruhsal detoksdur.

Modern zaman hastaligi depresyonlarimizdan kurtulmak icin, bir nevi meditasyon firsatidir bence. Bütün bu kavramlarin icinde „Gösteri“ hic yoktur ki, hersey ben ve ruh arasinda, ruh ve „Yüceruh“ arasinda..

Belki bu farkindalikla karsilasak bu ayi, kendimize de daha farkli zamanlar ayiracagiz, hem kendimize hem ailemize, sevdiklerimize. Cünkü Ramazan sofrasinin güzelligi sofraya konan yemeklerin cesitliliginde degil ki, birlikte olmakta, paylasmakta. Hele büyük aile görüntüsünden cikip tamamen cekirdek aile kavramina gectigimiz su dönemlerde, ne kadar baglayici birlestirici bir aydir Ramazan. Ailenin birlestiriciligini, sicakligini hissetmek ne kadar degerlidir.

Ilk haftasi gecti ama, ben  herkese, bizi tüm icimize dolan sikintilardan, mutsuzluklardan, olumsuz duygulardan  arindiracak, ruhumuzu damitmaya firsat taniyacak „hayirli Ramazanlar“ diliyorum.