Aşk dediğin laftır derler, sakin kanma onlara...

Nedir kimyası bilinmez, kime neden aşık oluruz, hesapsız kitapsız aşklar söz konusu olduğunda… Zıt güçler dengesi mi, yoksa öbür yarımız midir aradığımız… Üzerine o kadar çok yazılıp söylenmiş ki… Ama işte, her neyse sebebi, hayatın bize sunduğu en adrenalini, serotonini, çarpıntısı bol, en zamansız yakalandığımız, kimi göklerde gezinip kimi yerlerde süründüğümüz, ama asla bi daha nolur demekten vazgeçmediğimiz en muhteşem duygulardan biri..

Hani;

Pamuk helvayı ısırmak gibi, toz pembe, yumuşacık ve şeker tadında, ağızda eriyen..

Çikolata gibi, karşı konulamaz, baştan çıkaran, hiç doymadığın ve hep aklında, tatlı bir kaçamak hınzırlığında

 

Lunaparktaki  raylı trenden son sürat çığlık çığlığa aşağı inmek gibi..

Ya da bir tepeden aşağı kollarını açıp koyvermek gibi kendini rüzgarla birlikte, düşebileceğini hiç düşünmeden

O güne kadar hiç duymadığın, bilmediğin bir lisanı konuşmak gibi, sadece iki kişi arasında gelişen..

Rüzgarı yelkene doldurup, özgürlüğe açılmak gibi, sorusuz sualsiz, dalgalarla başbaşa…

Mevsimin hep ilkbahar olması gibi…etraf kış olsa da gözünün en güzel çiçekleri görmesi, en baştan çıkaran kokuları duyman ve etrafında hep kelebekler uçuyor hissetmen gibi…

Sebebli sebebsiz gülmek gibi, hani çocukken sık sık başımıza geldiğindeki…

Hiç büyümemiş olmak gibi, çocukluğunu yeniden yakalamış olmak gibi, belki de en mutlu çocuk olmak gibi…

Rengârenk bir lolipopu bitmesin diye düşünerek yalamak gibi…

Kendini her şeye muktedir hissetmek gibi, aşılamaz engeller gidilemez yollar yokmuş gibi..

Müzigin ritminde kaybolup dansin icinde erimek gibi...

Ve de hangi yaşta yaşanırsa yaşansın, hep ilk aşk tadındaki gibi…

 

Aşk hiç eksik olmasın hayatınızdan…