Pardon, tanışıyor muyuz?

Aynı masada saatlerdir oturup da, karşınızdakinin size bir yerlerden tanıdık gelmesi gibi 

bu tanışma…

„Bana hiç yabancı gelmediniz, pardon tanışıyor muyuz?“

„Tam tanışıyoruz denemez, bir şekilde bir yerlerde karşılaştık hep, ama hiç tanışmadık, aslında komşu mahalledeniz,  lakin sizin pek yolunuz düşmedi bizim tarafa.„

„Ama bugün aynı masadayız, aslında hep aynı masadaydık da, bugün kaderin cilvesi diyelim, bizi yanyana düşürdü nihayet.“

Artık masadakiler tanışmaya başladı diğer tarafta oturanla 

da, hani su yan mahalleden gelenle… kimdirler? nasıl yaşarlar, ne anlatırlar?, nedir amaçları, istekleri, dertleri? O sesini hep uzaklardan, belli belirsiz duyduklarının sözlerini belki de ilk kez bu kadar yakından duyuyorlar.

Aynı anda çıkıveriyor ağızlarından aynı sözcük..“Özgürlük“… Şaşırıp bakıyorlar birbirlerine..oysa, hep sadece kendi ağızlarının alışık olduğunu sanmışlardı bu kelimeye.. „Adalet“ diye tamamlıyor biri diğerinin cümlesini kaldığı yerden… „Buydu değil mi anlatmaya çalıştığın?“

Masadakiler, bir şekilde büyüdüklerini farkediyorlar konuşurken, olgunlaştıklarını.

„Masalcı teyzeler“in tatlı tatlı anlattığı „iyi geceler masalları“yla uyku zamanının  bittiğini söylüyorlar.

Artık masal dinlemek değil, gerçek hikayeler yazmak istiyorlar, kendi hikayelerini…

Konuştukça ortak yaralarını keşfediyorlar, ortak yaralarını gene birlikte sarabileceklerini farkediyorlar, bu zamana kadar yaralayan sandıklarının çareleri olduğuna ayılıyorlar.

Farkındalık, korkuları azaltıyor, korku azaldıkça, yüreklerinin de yakınlaştığını görüyorlar.

Birden açığa çıkıyor, bu zamana kadar  biriken öfkelerinin sebebi, hiç de diğer mahalle değilmiş… Üstelik öfkenin kaynağı hepsi için aynıymış aslında…

„Yaşamıma, bana, benliğime saygı duy“ diye bağırmış hepsi kendi mahallesinde, ama nasıl da değişiyormuş sesler, o mahaleden bu mahalleye gelene kadar… „Eşitlik“ „Saygı“ istiyorum demenin, aynıymış anlamı her mahallede.

Meğer, Özlem’i hep aynıymış masadakilerin. Aydınlık günlere, barışa uyanmakmış.

İnsan’ca yaşayabilmekmiş özünde tek arzu..

Kimse kimsenin sesini boğmadan konuştuğunda, birbirini ilk kez duymaya başladı masadakiler.

Bu şimdilik ilk tanışma, şu an masadakiler „memnun oldum“ diyorlar.

Ancak, bunun tanışıklıktan öteye geçmesi, kalıcı dostluğa dönüşmesi için, daha çok kereler o masada toplanmak, gene sesleri boğmadan anlatmak, dinlemek, elde hoşgörü  diğer mahalleyi ziyaret etmek, birbirinin acılarına daha çok eğilmek, hiç bilmediğimiz çocukluk hikayelerini dinlemek gerekicek.

Ki, bir kahvenin 40 değil yüzlerce yıl hatırı kalsın…

*Resim, evimizin en sevdigim tablolarindan…

19. yy da yasamis bir orientalist ressama ait, masadakilerin aidiyetleri, inanislari farkli..ama biraradalar, sohbet ediyorlar…