Hani biz cocukken...

Hani cocuktuk ya bir zamanda, iste o zamanda, o cok geride kalmis zamanda daha mi güclüydük biz, daha mi güclüydü hem kücücük yüregimiz hem kücücük aklimiz… bir bilgeyi mi biraktik biz o zamanda..

O agactan her seferinde düsüp gene de bikmadan denerdik ertesi günde bir üst dalina cikmayi, kabuk baglayan dizlerin dirseklerin kabuklarini biraz kuruyunca yolmak, üstelik kanayacagini bile bile yolmak da acitmazdi canimizi, tam tersine bundan zevk bile alirdik, simdilerde ise üzerini kalin kabuklar bagladigini sandigimiz yaralari degil soymak, biri kazara carpsa yüregimizin en derininde duyuyoruz acisini. Aciya daha mi dayanikliydik biz, daha mi cesurduk kücükken acaba, her yerimiz yara bere icindeyken, hic aldirmadan devam ediyorduk kaldigimiz yerden… 

O en sevdigimiz  oyuna davet gelmesse, ya da daha basinda yanip disinda kaldigimizda burulurdu da icimiz, birinin „hadi gel, yeniden basladik“ demesiyle  en büyük gülüslerden biri yayilirdi yüzümüzün ortasina hemencecik, daha mi affediciydik biz, yenilgileri cabucak unutup bir sonraya daha mi cabuk geciyorduk.. Gecmiste takilip kalmak sadece büyüklerin dünyasina girince mi ögreniliyordu.. Simdi, „sen yandin, sirani bekle“ dediklerinde, o oyun sirasi sanki artik hic gelmiyecekmis gibi geliyor oysa.. Salincagin en kiymetli evresinde, karsimizda melul melul bakana, dayanamayip verirdik siramizi o zaman, üstelik bazen umutsuzca o sirayi beklemis olmamiza ragmen… daha mi anlayisliydik, daha mi vericiydik biz o zaman…

Kücükken konusmazdik öyle biz hayat meyat meselelerinden, dünyanin halinin ne olacagindan, evhallerinden, oyun bulustururdu bizi, e cocuktuk iste… ama o koca koca büyüklerden daha iyi bilirdik yan evde neler yasandigini, bilirdik acilarini sevinclerini arkadasimizin, gözler anlatirdi bize herseyi, o gün oyundaki hali nasil oldugunu söylerdi bize evdeki durumlarin ...konusmazdik biz, ama bilirdik herseyi, kimi avutmak gerektigini, kimi fazla ciddiye almamak gerektigini, kimle sandvici paylasmak gerektigini… ve gene kimin canimizi yakacagini bilirdik iste… Yeni alinmis bisikletini kimseye vermeyip caka satana sinir olurken, biz bir yeri cizildiginde icimiz ciz edecek dahi olsa, sirayla bindirirdik iste birbirimizi o piril piril afili bisiklete..daha mi tecrübeliydik biz o zaman, daha mi iyi tanirdik hayati o zaman acaba, kimi canciger arkadasimiz olurken, digerinden uzak dur derdi bize ic sesimiz.. Biz büyüdükce mi kaybettik bu ic görüsümüzü, büyüdükce mi körlesti gözlerimiz acaba…

Öyle büyük arzularimiz isteklerimiz yoktu bizim cocukken, bayramda verilen mendille seker dahi mutlu ederdi bizi, o büyüklerin kocaman elleriyle basimizi oksayip, dolu dolu yanagimizdan öpmesi sicacik bir hisle yayilirdi icimize.. Sevgiyi almayi bilirdik verildiginde, kimin sevgisi gercek onu da bilirdik, cünkü tüm sirinligiyle bize cikolata da getirmis olsa yanasmazdik iste o „teyze“nin, „amca“nin yanina, sevgisi yapmacikti bilirdik basbayagi… Sevgimiz dolu doluydu, sarilinca daha kücücük de olsa kollarimiz her yerine dolanirdi sevdigimizin, sarip sarmalardi onu kücücük ellerimiz, büyüdükce mi unuttuk sevgiyle sarilmanin ictenligini biz.. büyüdükce mi daha doyumsuz olduk, yetmemeye basladi elimizdekiler, avucumuzdakiler…

Biz kendimizi avutmayi da bilirdik o zamanlar, kendimizi avutacak mesgalelerimiz hep mevcuttu. Bazen, hani bizi devamli kucagindan yerlere atan o agac var ya, en sefkatli kucak, en iyi siginak olabilirdi koca yaprakli kalin dallariyla, tatli hayallere sürükleyip unuttururdu, kuruturdu göz yaslarimizi, bir oltayla saatlerce dibinde dikildigimiz sakin deniz avuturdu verdigi minicik bir balikla kirilmis kalbimizi.. Iste böyle üzgünken hic birsey konusmadan öyle dakikalarca yanimizda oturan arkadasimiz vardi, sonra o bize cikletinin yarisini verirdi ve biz biranda yeniden „hayata“ dönerdik.. Büyüyünce cikti ortaliga psikologlar, depresyonlar.. Halbuki kücükken de agirdi bize göre dertlerimiz, ama egilmezdik altinda, bilirdik hayat devam ediyor, üstelik bunu bize hic kimseler daha söylememisken… Hem canimiz yandiginda dolu dolu aglamayi da bilirdik, hic utanmadan kimselerden. Mutlu oldugumuzda da kahkahalarla gülmeyi en ortalik yerlerde kimse umurumuzda olmadan..

Sonra kitaplarimiz vardi, her bir kahramanla kendimizi özleslestirdigimiz, Alice gibi delikten düsmeye gerek duymadan, kitap boyunca baska bir alemde yasadigimiz.. Hayallerimiz vardi… Hayalkirikliklari yerine..

Sonra büyüdük biz, büyüdük ve „büyüyünce anlarsin“ denen seyin ne oldugunu ögrendik, anladik ki büyümek o bilge zamanin ötesine düsmekmis.. Megerse cocuklar doguyormus o bilgelikle, sonra yavas yavas cikiliyormus bu durumdan, hani yaslilik bir nevi cocukluk deniyor ya, iste bundan sanirim..yeniden o bilge döneme dönmek belli bir zaman sonra… Ama aslinda yaslilik, tam da bu arada gecen zamanmis, o cocugun kayboldugu zamanlarmis; acitmaktan korkmak artik dizleri, icimize attigimiz gözyaslarimizin kahkahalarimizi da kuruttugunun farkina varamamak ve en kötüsü hayallerimizi unutmakmis yaslilik… 

Ah iste o icimizdeki cocuk diyoruz ya, bazen saklaniyor bir yerlere,o zaman ne yapicagimizi bilmez dolaniyoruz biz ortada, icimiz kuruyor, soluyoruz, yapraklarimiz dökülmeye basliyor birer ikiser, yaslaniveriyoruz…  onu hic kaybetmemeli, saklandigi yerden bulup cikarmali, sarmali sarilmali,basini oksamali, arada bir simartmali, oyun oynamali… Cünkü o bizim bilge yanimiz, nesemiz, cesaretimiz, hayallerimiz ve umutlarimiz…

*Fotograf, hep yaninda tasidigi cocuklugunu hic kaybetmemesini diledigim sevgili Alara'min cocuklugundan...