Bir bulut olsam...

Bilirsiniz o zamanlari… Masmavi bir gökte  tek tük havai bulutlarin yükseklerde, kendi aralarinda „bil bakalim ben neyim“ oyunu oynayarak sekilden sekile girdikleri, bizi de asagida seyirlerine ortak ettikleri sakin dingin günesli günleri…

Onlarin oyunlarina bakarak hayaller kurarken hafiften bir rüzgar yalar yüzünüzü, huzur vericidir tendeki temasi..gözlerinizi hafif kisar hem bu tatli dokunusun hem de yukardaki seyrin tadini cikarirsiniz … Bazen cogalir bazen azalirlar sahnede günün akisi icinde, günesten aldiklari isiklarini cesit cesit kostümlere tasirlar genis bir renk yelpazesinde… ve cogunlukla, günesi gönderirken ertesi sabaha, muhtesem bir gösteri sunarlar biz fanilere gökyüzünden…

Onlar ki; isikli oyunlarinin nesesine kapildiklarindan midir, kendilerine asiri güvenden midir, ya da milyar yasindaki bir neslin torunu olup tasidiklari bilgelik geninden midir bilinmez, üflesen dagilivericek gibi duran bu nazeninler, kendilerinden hic beklenmiyecek kadar  dayaniklidirlar aslinda.

Gün icindeki neselerini yansitirken bize, yeryüzünde gördüklerine sahit olmaktan olsa gerek dolar gözleri , hüznün yaslarini iclerine akitirlar da, birikir o damlalar giderek, agirlasir yükleri zamanla.. Uzun zaman basa cikmaya calisirlar gördükleriyle, icleri dolu dolu gene de cikarlar sahnelerine görkemli kostümleriyle... Lakin gün gelir artik gögün en yükseklerinde ucari ve romantik danslarin yerini, düsünceli, hafiften griye calan renkleriyle dalgin dalgin dolasan bulutlar alir. Artik, ne dogan günese eslik eden nese, ne günü yollarkan yapilan renkli danslar kalmistir, küstür sanki sevgili günesine. Ici dolmus, isiga kapilarini kapamis ve kararmis yüzüyle,  depresif bir sekilde yatagindan kalkmak istemeyen bir fani gibi yayilmistir gökyüzünün orta yerine..

Iste böyle zamanlarda, ortalik kararir, üzgün  bulut akitamadigi göz yaslarinin,özledigi tasasiz günlere kavusamamanin sikintisini hem kendine hem etrafina yasatir..

Hava da agirdir sanki artik, o günesli huzurlu bahar sabahi, yerini nefes aldirmayan, icinizi daran, basinizi yerden göge kaldiramadiginiz gri günlere birakmistir. Renksiz, isiksiz günlerin zamanidir bu..

Sonra birden  „bardagi“ tasiriverir bir sey, dogrulur yerinden, kaldirip basini bakar bir asagiya, böyle umutsuzca yatmakla o üzüldüklerini daha da üzdügünü görür.. isiklarini cakar dört bir yanda, davullarini caldirir gümbür gümbür ve yikamaya karar verir her yeri...bosaliverir aniden, dolu dolu damlalarla… sanki uzun zaman icinde tutmaktan olsa gerek, koca kocadir o ilk damlalar durmamacasina, dolu dizgin akmaya basladiklarinda…Akittikca sakinler, sakinledikce huzurlu bir aglayisa, ilk can acitan iri damlalarin yerine yüzünüzü göge cevirip altinda kendinizi de yikamak istediginiz bir ic yikayisina dönüsür… Aydinlanana kadar bosaltmaya kararlidir sanki icindekileri, hem icini yikar hem de disini böylece…

Yükü azaldikca parlamaya, damlalarinin degdigi her yerde isildamaya baslar o kristallerde.. Bittiginde o yorgundur, ama ucsuz bucaksiz mekani yeniden güzel mavi rengine kavusmus, sularini akittigi toprakana, bu yorgunluga iyi gelmesi icin herkese kucagindaki tüm rayihalari, renkleri ve en güzel sarkilari sunmaktadir. Iste  bu dinginlikte bir süre dinlenmeye cekilir, bazen bir kac gün görmessiniz onu gök yüzünde…

Dinlendiginde, yeniden tütüsünü giyip dansa basliyacaktir, bir sonraki  yagmur mevsimine kadar…

Hepinizi cok özledim, cafemi cok özledim…bana biraktiginiz mesajlara cok cok tesekkür ediyorum, tahmin ettiginizin cok ötesinde mutlu ettiler beni..bir sonraki yagmura kadar cafemdeyim artik… Bekliyorum kahveye, sohbete, bir kadeh saraba..