Ben ayrılmak istiyorum…

Bitmiş bir ilişkiyi sürdürmek ağır gelir ya hani, artık söylediği her söz batar, yaptığı iyi şeyler bile sizi sinir etmek için yapıyor hissi verir…aynı havayı soluyamazsınız, içiniz daralır varlığında, çıkıp gitse diye gözünün içine bakarsınız.. Artık, çözüm konuşmaları da sonuçsuz kalır, onun ak dediğine siz kara, onun karasına siz ak dersiniz çünkü… Ayrılmak..ve biran önce huzura kavuşmak istersiniz, sizi anlayacak, sadece duygularda değil fikirlerde de buluşacağınız, aynı yola baş koyabilieceğiniz, şöyle özü sözü bir, denginiz birini ister gönlünüz..

Ve ben de o durumdayım, artık aynı havayı soluyamıyorum, ak ve karamız bir değil çünkü, boğazım daralıyor ve ayrılmak istiyorum..

Ayrılmak istiyorum, üç kuruşluk çıkarları uğruna, tüm değerlerini satan ya da belki de hiç bir zaman çıkar-para-ihtiras dışında değerlere sahip olamamış, yüreğini nefret bürümüş, o nefretle, bakışları, yüzü kararmış ve bu karanlığı bana da aşılamak isteyenlerden… Kendi dışında başka hiç kimseye yaşam hakkı tanımayanlardan… İçindeki insanı kaybetmiş, kafası yüreği boşalmış, aklını şeytana satmış olanlardan…ben artık ayrılmak istiyorum..

Dengimle bir arada yaşamak istiyorum ben… Etnik köken diye önümüze zorla koydukları o kavram zerre kadar umurumda değil, içinde insan var mı diye bakıyorum ilk önce…

İnançları, inançsızlığı beni ilgilendirmiyor…eğer Tanrı sevgisini kalbinin derininde duyup da Tanrı’yı yeni açan bir gülde, bir çığ damlasında, gökkuşağının renklerinde, kuşların birbirine yaptığı aşk serenadında, gece denizde çakan yakamozlarda görebiliyorsa, sevgiyse onu Tanrısına götüren yol ne mutlu ki ona, bu kadar yüce bir duyguyu taşıyor gönlünde…Sevgiyle yaklaşacaksa eğer her yaratılmışa, koruyup kollayarak, üstüne titreyerek bakıçaksa…

İnanmıyorsa eğer, bu iç huzurunu bulmuş, yüce bir duyguyla sevgisini bağlılığını sadece kendi ve Tanrısı arasında yaşayanı dışlamayıp, hor görmeyecekse..

Sağ-sol gibi artık klişe bir kitsch olmaktan öteye gitmeyen içi boş kalıplar da ilgilendirmiyor beni… Herşeyden önce tek kişi olarak bir birey olduğunun farkında olan, kendisine saygısı olanlarla birarada olmak istiyorum ben… Asla satın alınamaz, üzerinde tartışılamaz değerleri olanlarla; aile, çocuk, ana-baba sevgisi gibi, vatan sevgisi gibi mesela… söz konusu vatansa gerisi teferruat diyebilenlerle yeri geldiğinde.. sağ sol gibi körükörüne bağlandığı kalıplar yerine kendi haklarına sahip çıkan, saygı duyan ve bu şekilde insan haklarının da koruyucusu olan, doğasına çevresine duyarlılık olan politik düşüncesi..

Ve bunlardan öte, hayata gelen her varlık gibi, kendisinin de bu dünyaya gelmesinin bir misyonu olduğunun ayırdında olan, yiyip içip üremenin dışında uzatabileceği her elin bu dünyada karşılık bulacağının farkında olanlarla yasamak istiyorum ben.. Akli hür vicdani hür ve kendi hür olanlarla... Digerleri kendi iclerinde yasasinlar, biz kendi icimizde..

Kısacası çok sıkıldım artık bu kisilerden, ayrılmak istiyorum ben…



Not: Konunun cevremdeki, civarimdaki, dis civarimdaki insanlarla baglantisi vardir ama hayatimdaki insanla hic bir baglantisi yoktur