Simdi Haberler...

„Haber“ler geçiyor devamlı elimizin altından, gözümüzün önünden… Gözler görüyor, okuyor, bir tıkla diğerine iletiliyor da,  akılları ne kadar zorluyor, kafalarda ne kadar kalıyor, yüreklere ne kadar değiyor çoğu haber diye düşünüyorum.

İletişim’in, haberleşmenin süratine erişemediğimiz bir çağı sürüyoruz. Haberleşiyor muyuz gerçekten? İletişim çok hızlı, iyi güzel ama iletilen ne bize? Hiç sorguluyor muyuz? Yoksa artık hiç bir şeyin sorgulanmadığı, ne verilirse onun alındığı, marketteki buzdolabından „faydalı ve besleyici“ diye hiç sorgulamadan alıp, eve getirip aileye hazırlanan yemekler gibi mi oldu haber denen şey…? Hiç düşünülüyor mu, „içindekiler“ kısmını hiç okumadan aldığımız hazır paket yiyecekler kadar, içeriğini hiç sorgulamadığımız  "paket" haberlerin de ne kadar zararlı olabileceği…

Öyle bir dönemden geçiyoruz ki, herkes heran, araştırmacı, gazeteci, röportör, moderatör olabiliyor. Herhangi bir altyapı, birikim sahibi olup olmadıkları sorgulanmadan... Bu şartlar altında hazırlanan haber programlarında, en can alıcı olaydan, en can acıtan konudan en magazine geçerken başınız dönüyor, bu karmaşada diğer duyduklarınızı da magazin haberi havasında değerlendirmeye başlıyorsunuz. Azzz sonra ne olucak acaba diyorsunuz…

Eh, hal böyleyken sosyal medyamızda da durum farklı değil tabii… Biri ortaya bir haber atıyor ve çığ gibi büyüyor haberin hacmi, bir kez olsun sorgulanmadan.

En son moda; ölüm haberleri… Daha ölmeden insanları öldürürken, kimse düşünmüyor, o kişinin ailesi yakınları, sevdikleri sevilenin sağlığına dua ederken, bu asılsız haberlerin ne kadar can acıtabileceğini… Nedir bu telaş? Nedir bu insanlardaki, „acar gazeteci“ sıfatıyla „en taze haberi“ verme acelesi…?

Geçen akşam çok yakın bir arkadaşım, telefonla aradığında çekinerek, „İtir, babanı dün yoğun bakımdan çıkarmışlar diye bir haber duydum, şimdi bir arkadaşım söyledi, haberin var mı?“ dedi. Aramızda kilometreler var, ha dedin mi olamamki ben babamın yanında… Biran kalakaldım öyle telefonda,böyle konularda çok dikkatli olduğu için, gayet sakin içeriğini anlattı Senemcim ardından… Anlatısından, 2 sene önceki olayı anlattığını anladım ama içime kurt düşmüştü bir kere… „Ya doğruysa…?“

Hemen sarıldım telefona… Çok şükür haklıydım, 2 sene önceki olayı „Yeni“ diye vermekte bir beis görmemişti „gazeteci“ beyler…

Üstelik babam ısrarla, sağlık konularını reklam konusu yapmayı sevmediğini, isteseydi onları 2 sene önce haberdar edeceğini, bunun kontrol amaçlı bir ziyaret olduğunu belirtmesine, doktorunun da aynı şekilde konuşmasına rağmen….

Yazdığın prim yapsın yeter anlayışı medyaya hakimse, bir insanın sağlığıyla ilgili,  bu denli pervasızca gereksiz haber yapılabiliyor işte.. Ama merak ediyorum insan nasıl rahatsızlık duymaz böyle bir haberin sahibi olmaktan?

Ama, artık haberin içeriği kadar habercinin içeriğinin de öneminin kalmadığı bir dönemde elbet yaşanabiliyor böyle durumlar. Hem zaten herşey bir tıkla okunuyor, bir tıkla diğerine iletiliyor ve „tık“ unutuluyor…

Ama, Erol Günaydın, Müşfik Kenter, Cüneyt Türel, Metin Serezli gibi çok büyük değerlerimizin kaybını alelacele tıklayarak haber verirken, neden bir de şunu demiyoruz „Onlar bizim aydınlık yüzümüzdü, bu ülkenin ışıklarıydı, çocuklarımızın onları bilmesi, tanıması için neden hiç bir TV de, haklarında program yapılmıyor, neden anlatılmıyor, aktarılmıyorlar?“ Bunca abur cubur, ipe sapa gelmez program icinde neden yer bulamiyorlar kendilerine..

Bu ülkeye verdikleri bunca emekten sonra hak ettikleri bir tıkla iletilen ölüm haberleri mi…

Sormadığımız, sorgulamadığımız, yalan doğru kabullendiğimiz, ötesini hiç düşünmediğimiz, bir adım ötesini beklemediğimiz, fast food haber tarzımız hepimize afiyet olsun..