Ruhun kelimeleri, gözler…

İlk fark ettiğimde şaşırmıştım.. Ne tuhaftı, insan ne kadar yaşlanırsa yaşlansın, o bebeklik fotoğrafındaki bakışı asla değişmiyordu. Derinlerde bir yerde, o kocaman kişinin gözlerinde, küçücük halinin gözlerini görüyordum. Oysa, her yeri değişime uğruyordu insanın; boyu posu, kilosu, cildi, saçları,teni ve hatta bazen sesi bile…

Kimi zaman ilk gençlik yıllarında tanıdığınız kişiler senelerin geçidinden sonra bambaşka bir görüntüye bürünür, çıkaramazsınız birden seneler sonra karşılaştığınızda, ama tanıdık gelen bir yer vardır gene de size…Gözler..onlar hemen açık ediverir işte, yılların örttüğünü…

Sanırım gözler bizim en yalansız yanımız, en apaçık ortada olduğumuz halimiz ve saklıyamadığımız hayat bakışımız… Ruhumuzun kendini dışavurum hali, kelimeleri…

Daha sözlere dahi aktarılmadan düşünceler, bir çırpıda korkuyu, telaşı, kırgınlığı kızgınlığı, aşkı, ihtirası heyecanı apaçık ortaya dökmekle kalmıyor; bir taraftan da, ne kadar kırışırsa kırışsın, ne kadar parlaklığından yitirirse yitirsin bir zamanlar hayata başladığında nasıl bir karakterle doğduysa onu en iyi ifade eden bakışını sonuna kadar da muhafaza ediyor. İşte bu yüzden de seneler sonrasında sararmış bir fotoğraftaki çocuğun gözleriyle, şimdi torununu kucaklayan kişi hala aynı gözlerle bakıyor oluyor hayata… Hala aynı kararlılık, aynı masumiyet, aynı başkaldırı, aynı lider, aynı araştırmacı ve her ne şekilde doğduysa..hala aynı karakteri hiç saklamadan taşıyan gözlerle…

Boy pos değişiyor da biz değişmiyor muyuz, bakışlar nasıl aynı kalabilir ki diyorum sonra, ama farkediyorum ki yaşadıklarımız bizi değiştirmekten çok deneyim kazandırıyor ve her deneyim de kendi içimizdekinin, bizden bir parçanın daha  ortaya çıkmasına olanak sağlıyor.

Örneğin,  zor zamanların üstesinden gelirken içinizdeki gücün farkına varıyorsunuz, yaşamadığınızda asla farkına varamıyacağınız. Doğal olarak bu „bilgi“ sizi bir sonraki zamana hazırlıklı kılıyor, ama gerçekte değişmiyorsunuz, sadece kendinize ait bir şeyi daha öğrenmiş oluyorsunuz. Anne-baba olduğunuzda hiç bilmediğiniz birini tanıyorsunuz, sizde, size ait..şaşırıyorsunuz tüm yapabildiklerinize, taşıdıklarınıza, hayata duruşunuza..

Sevdiğinizde ise, yani gerçek sevgiye ulaştığınızda, o da sizi gerçek size kavuşturuyor, olmak istediğiniz değil, siz olan size. Doğduğunuzdan beri orada var olana, hep kendini ortaya koymak isteyene…

İşte gözler en çok da bu zamanda, hani bir zamanlar fotoğrafı çekene gülümserkenki saflığına, önyargısızlığına, içtenliğine kavuşuyor. Bu gözlerde, zaman içerisinde fotoğrafı perdeleyen tüm katlar kalkıyor, onların ruhları sizinle konuşuyor, anlatıyor kim olduğunu açık açık…aynı çocukluk fotoğrafının netliği ile..

Çünkü ne yaşanırsa yaşansın, onların gözüne hırs, nefret, riya gibi insanı kendinden uzaklaştıran perdeler inmemiş oluyor.

Sonra bakıyorum da etrafıma, ne çok gözlerine kalın bir perde indirmiş, artık ne kendini gösteren ne de kendi gören, var olmak istediği kişiden ziyade olması istenen kişi haline getirilmiş, sessiz, dili lâl olmuş ruhlar var… Ama eminim onların da çocukluk fotoğrafları hala bir yerlerde bir şeyler gizliyor onlar için, derinlemesine bakanın gözüne ilişecek,  sevgiyi bulduklarında ortaya çıkacak…

 

Fotograf, Marylin Monroe..cocuklugu ve yetiskinligi...