Direniş değil Diriliş

Bir Direniş, kendi içinden, ya kendi liderini yaratmalıdır adı  Devrim olsun ya da kendine akıcak bir yol bulmalıdır başarıya ulaşsın, aksi halde bu hareket sadece  başkaldırı olarak alacaktir tarihteki yerini.
Ve şu anda ne bu ayağa kalkışın, direnişin içinde bir lider sivriliyor ne de muhalefet kendi içinde toparlanıp bir lider yaratıyor. Muhalefet bir kenarda dursun, aslında onlarinda bir Devrim yapma amaci yok bu yolda.

Devrim de gerekmiyor. Zira „Devrim“, tarihin yazdığı en büyük devrimci tarafından yapıldı  bu ülkede, maksat devam ettirebilmekti arkasından gelenlerce… sonuç malum, yalpalıyor o gün bu gündür.

Ama bu „Direniş“ „Diriliş“e çevrilir ve Cumhuriyetin kuruluşundan beri sürekli kesintiye uğrayan Demokrasimiz adına, daha emin ve ciddi adımlar atılmaya başlanırsa işte o zaman Devrim de amacına ulaşmış olur.. Ve Direnis de..

 

Artık, girilmesi gereken yol da budur. Her ne kadar Direniş çok sert ve çetin geçmiş olsa da, Diriliş’in yolu çok daha uzun ve çok daha meşakkatlidir. Çok daha fazla işbirliği, dayanışma, çok daha fazla irade, dayanıklılık ve çok daha fazla süreklilik ve bu yola baş koyma gerektirir. Ama uzun vadede, çocuklarımıza Direniş’ten anılar değil, Diriliş’ten kazanılmış, yaşanacak bir vatan bırakmaktır amaç.

Zira, demokrasi önce sağlam zemin ister, kaymayan, en ufak depremde yerinden oynamayan. O sağlam zemin ise o ülkenin insanıdır, eğitimidir,adaletidir, inancıdır, değerleridir, gelenekleri ve kültürüdür. Ve bunların bilincinde biribirine kenetlenmiş elleridir.

Ama önce „insan’ı kurtarmak gerekir, o yoksa işin içinde diğer sayılanların hepsi suya yazı yazmaktan ibarettir, hergün çık yürü adı sonuçta hep direniş kalıcaktır.

Demokrasi farkındalık ister bireylerden, herşeyin başında „insan olduğunun“, insanlarla, hayvanlarla, doğayla içiçe yaşadığının farkındalığını, bilincini talep eder. O bireyin yaşadığı topraklarda, kendisinden önce yaşayanları bilmesini, tanımasını değer vermesini ister, zira geçmişe saygı duymayan, ondan birşey öğrenmeyen bugüne de yarına da saygı duymayacak, sahip çıkmayacaktır. Saygı bekler demokrasi, bireyin önce kendisine sonra etrafındaki tüm canlı ve cansızlara…

İnsana insan olduğunu hatırlatmak için ise, önce o „kayıp insan“a ulaşmak gerekir. Kayıp insan, önce insan olmanın ilk şartı „düşünebildiğini“  idrak etmelidir sonra düşündüklerinden korkmaması gerektiğini  –zira ona bu ana kadar düşünmenin zararları ve düşünmemesi, „büyüklerinin“ onun için düşüneceği zikr edilmiştir- anlatmak ve hatta bu düşünce denen „korkunç  şeyin“, onun hayatını değiştirebilecek, sadece kendi hayatını değil isterse kendini yönetenleri dahi yönetebilecek kadar mucizevi bir şey olduğunu bildirmek gerekir. Düşünmenin uçsuz bucaksız olduğu, sordukça sorguladıkça geliştiği, geliştikçe derinleştiği, o derinleştikçe kendisini de yükselttiği anlatılmalıdır.

Kolay midir?… İnsana ulaşmak en zorudur yolların, en çetini. Hele kendini unutmuş insana..

Ama birşeyleri değiştirmekse amaç, daha aydınlık yarınlara uyanmanın  talebiyse bunca çırpınış, o zaman günlerdir hiç bir şartta gerilemeden direnen herkese bir iş düşmelidir. Herkes payına düşen görevi üstlenmeli, sehir sehir, köy köy, hane hane herkese ulaşmanın, insanımızı, çocuklarımızı, geleceğimizi yeniden kurtarmanın, yaşatmanın, bilinçlendirmenin tohumları atılmalıdır. Üstelik bu sefer bu tohumların „kargalar“ tarafından yenmesine izin vermiyecek şekilde. Öğretmeniyle, öğrencisiyle, ev kadınıyla, emeklisiyle, doktoruyla, sanatçisiyla, iş adamıyla, bilim adamıyla… aynı o yürüyüşlerdeki kararlılık ve birlikten gelen güçle, enerjiyle, sinerjiyle.

Bu yol, sadece kayıp insana ulaşma çabasından dolayı değil, aynı zamanda kendi çıkarları uğruna düşünce kölesi yaptıkları  „sermaye“nin elden gitmemesi için, çıkılan yola akla hayale gelmeyen engelleri çıkaracak köle tüccarlarından dolayı kat be kat engebelenecektir. Geniş alanlı, çok cepheli bir mücadeledir bu.

Ama 20 güne yaklaşan direnişlerinde, nasıl zeka kıvılcımları saçtıklarını ; en kötü şartların altından kalkmayı başardıkları yaratıcı mizahlarıyla, yardımlaşma ve haberleşmedeki inanılmaz organizasyonlarıyla, kimseyi biribirinden ayırmadan birlik ve tek vücut olabilmedeki başarılarıyla, empati yetenekleriyle uzattıkları elleri ve yürekleriyle, ortaya koyan bu gençlik çok uzun bir zamana yayılacak çok daha büyük bir organizasyonun, bir ulusun yeniden inşasının inanılmaz mimarları olacaklarını ve her alanda korkusuzca bu yola çıkabileceklerini bize fazlasıyla gösterdiler.

Hani hep derler ya, Allah evladın hayırlısını versin..Ne mutlu onları doğuran Türk analarına!

 Bu güzel fotografi paylastigi icin sevgili Canan'ima cok tesekkürler :)