Hepimiz bir Ağaciz

22 yasında, „ölsem de dönmem bu yoldan derken“ "Boşver sen mi kurtarıcan ülkeyi" dediler ona, hep başkalarının kendileri için birşey yapmasını bekleyenler… Evet "O" kurtarıcak bu ülkeyi.

O ve O’nun gibi bir ağaca sevdalananlar…

"bir ağaç uğruna“ .. „bir fidan uğruna“ yola çıkanlar…

Ağaçlar bazen çok şey ifade ederler görerek bakana. Yukarıda incecik dalları da olsa, aşağıda geniş kokleri olan ağaç çok şey anlatır. Kışın „karanlık günlerinde“ öldüğünü , kuruduğunu sanırsınız ama bir anda yeşeriverir o, ufacık bir „güneş ışığı“ gördüğünde. Dallanır, budaklanır..göğe uzanır kolları. Köklerinin hakkını verircesine, sağlamlaşır dalları.

O tek başınadır ve özgürdür. Tek arzusu sevgili güneşine, aydınlığına hep daha yakın olmak için uzamak, büyüyüp serpilmektir onun. Ki yaprakları daha da yeşersin, daha çok meyva versin, gölgesi daha çok canlıya yetsin, dalları daha çok kalınlaşsın yuva kurmak isteyenlere ve kökleri öylesine sağlamlaşsın ki hiç bir rüzgar, fırtına deviremesin…

Ama alt tarafı bir ağaçtır gözü görmeyene, aklı sönene, yüreği tükenmişe…

İşte bu yüzdendir; benim Yunusları, Mevlanaları, Aşık Veyselleri, Nazımları  çıkarmış memleketimin insanları, bir ağaca bakarlar da bilirler neler anlattığını. Ve o bir tek ağaç ayağa kaldırır onları bir anda. Bir ağaç gibi hür olmanın, ve bir kardeş gibi yaşamanın bilinci içinde.

Bu bilinçle yürümeye başlarlar, barış için en başta..

Çünkü, Ata’mızın dediği gibi, „yurtta sulh, cihanda sulh“ isterler. Senelerdir kardeşin kardeşe vurdurulmasından, gencecik evlatlarını ne uğruna şehit verdiğini bilmediği savaşlardan tükendiler. Ne kendisiyle, ne başka bir ülkeyle savaşmak istemiyor,  çılgın savaş naraları duymak istemiyorlar.

Ama barış uğruna dahi vatanlarının peşkeş çekilmesini kabul etmiyorlar, vatanlarına sahip çıkıyorlar, kök buldukları topraklarına.

Kendi kimliklerini kaybetmek istemiyorlar. Kimliklerine sahip çıkmak istiyorlar tam tersine. Türklüğüne ve Türk olarak içinde türlü etnik grubu barındırmanın ve bunun kültürel renkliliğinin mutlu gururuyla yaşamak istiyorlar. Ayrışmak değil, birleşmek istiyorlar,aynı uğruna yürüdükleri ağaçları gibi.

Bilime, sanata sahip çıkıyorlar. Artık heykellerinin yıkılmamasını, konserlerinin basılmamasını, sanatçılarına hakaret edilmemesini, dünyanın alkışladığı değerlerine sahip çıkılmasını istiyorlar.

Düşünceye sahip çıkıyorlar, özgürce düşünmek, fikirlerini paylaşabilmek, tartışabilmek, kendilerini ifade edebilmek istiyorlar. Yıllardır, düşünceleri yüzünden, hiç bir suçu ispat edilmemiş, düşünürlerin, yazarların, bilimadamlarının, askerlerin, sanatçıların duvarlar ardında ölüme terk edilişine dur demek istiyorlar. Artık haksızlığa, hukuksuzluğa, adaletsiz yargı salonlarına hayır diyorlar.

Okuluna, çocuğuna, eğitimine sahip çıkıyorlar. İçi boşaltılmış, öğretmenleri atanmayan okullar yerine, herkese eşit haklarla tanınmış medeni bir eğitim sistemi istiyorlar,  dayatmalı eğitim istemiyorlar, çocuklarının beyninin yıkanmasını istemiyorlar. İmam Hatip yerine, her köye, her kasabaya, sehire nitelikli okul,okullara yol, okullara öğretmen, öğretmenlere atama istiyorlar. Okulların işsiz güruhlar değil, iş imkanı olan mezunlar vermesini istiyorlar. Akşam eve dönerken çoluğuna çocuğuna dolu fileyle gelmek istiyorlar. Çalmadan, çırpmadan kazanmak istiyorlar.

Senelerdir çalana çırpana, talana göz yumanlara yetti artık diyorlar.

Dinlerine sahip çıkıyorlar. Kul ile Allah arasına girilmesinden bıktılar artık. Onlar inançlarını kimseye hesap vermeden yaşamak istiyorlar. Herkese inançları ve inançsızlığı yüzünden saygı duyulmasını istiyorlar. İnanç, insanın en doğal kendi karar vereceği,kendi seçeceği bir alandır, kimse kimseye neye inanması gerektiğini, nasıl inanması gerektiğini dayatamaz. Bu dayatmalardan bıktılar artık,özgürce inanmak veya inanmamak istiyorlar.

Yaşam tarzlarında kimseye hesap vermek istemiyorlar, neden niçin versinler ki.. Kaç çocuk yapacağıma, nasıl doğuracağıma, sevgilimin elini nerde tutacağıma, kafamı açıp açmayacağıma, mini mi maksi mi giyeceğime, rakı mı ayran mı, şarap mı üzüm suyu mu içeceğime, neyi söyleyip neyi söylememem gerektiğine, kendim için neyin iyi neyin kötü olduğuna ben karar veririm diyorlar. Yani ben bireyim, ben varoluşumun farkındayım, bana nasıl olmam gerektiğini diretemezsin diyorlar.

Gecmisime, gelecegime kimse el, dil  uzatamaz. Herkes haddini bilecek diyorlar.

Aslında, son zamanların beylik deyimiyle „Hepimiz bir ağaciz“ artık bizi istediğin gibi budayıp, istediğin yere taşıyıp dikemezsin, istemediklerini kesip atamazsın, biz her çeşit ağacı içinde barındıran çok zengin bir ormanız, ama her birimiz  hürüz ve kardeşçe bir arada yaşamak istiyoruz diyorlar. Ve köklerimiz öylesine saglam, tohumlarimiz öylesine güclü ki en ufak bir günes isiginda iste böyle yeserir, büyürüz diyorlar.

Iste o bir ağaç için yürüyenler…

Fotograf, Viyana Volksgarten (Halk bahcesi) parkindaki, 300 senelik Gingko agaci.