Bebekler ilk "bab ba" der...

Annelik özeldir, tüm dogada..zira annelik denilen bir icgüdü ile dogar tüm disiler…Yavrusunu eline alip, onu koklayan hemen her anne icin artik ömrü boyunca tasiyacagi bir ücüncü göz daha acilir duyularinda, öyle bir gözdür ki bu yavrusunun taa icini gören okuyan, dünyanin öbür ucundan hisseden, o an ne yasadigina kalben tanik olan bir kalp gözüdür bu, sadece yavrularina yönelik.

Ama bu demek degildir ki, bir ic güdü olmadigi halde kimi zaman annelige esit yasanan babalarin degeri daha az.

Babalar da cok özeldir cocuklarinin hayatinda, üstelik babalik bir ic güdü olmadigindan, tam tersine, erkek dünyasinda sonradan ögrenilen bir „meslek“ oldugundan „iyi babalar“ cok daha özeldir.

Cocuklarin dünyasinda babalarin yeri hep cok önemli; onlar kizlari icin hayatta ilk ve daima güvenecekleri en önemli erkektirler, kizlarinin her zaman her nazinin gecebilecegi en önemli siginak ayni zamanda, dert ortagi kimi zaman,  annelerin endiseli bakislarindan uzak sogukkanli ve sag duyulu yol gösterici bazen.. Erkek cocuklarin ilk rekabet adayi, onlarin rekabet dolu dünyasinda erismeyi, gecmeyi planladigi ilk hedef, akildasi, sirdasi, aslinda hep cocuk kalan ic dünyalarini en rahat paylastiklari „oyun arkadaslari“ en ileriki yaslarda bile, en basina buyruk zamanlari gecirdikten sonra belki zamaninda en cok didistigi ama günü geldiginde en cok tavsiyelerine ihtiyac duyacagi bilge kisi hayatinda.

Hersey bir bütün dogada, anneligin kipir kipir yüregini ferahlatan, ücüncü gözün algilariyla uykularindan kan ter uyanan annelere sogukkanli kalip, sakin bakabilmeyi  saglayan dördüncü göz iste onlar, aniden kabaran heyecanlari daha akilci yaklasimlariyla dindirebilen, zamani geldiginde olasi yanlislari, tehlikeleri görüp uyaran. (evet evet anneler, biliyorum..kimi zamanda asiri sakinlikleriyle bizi delirten, ama simdi babalar günü sadece iyi seyler yaziyoruz..:)  )

Ama bazen bozuluverir bu bütünlük, cikiverir babalar cocuklarin hayatindan, bazen ebediyen bazen kismen… onu da anneler bilir, o kücücük yüreklerin, nasil yarasini yalaya yalaya iyilestirmeye calisan kedi yavrulari gibi köselerine sokulup bu terkedilisin acisiyla basa cikmaya calistiklarini… Cocuklar cok seyi anlarlar da bu kaybedisi hic anlayamazlar iste… hayata hazirlanirken, eksik kalir bir yanlari, baba güvendir, icten ice hep hissedilen ve güven ellerinden aliniverir…Kimbilir belki, o güvene olan tutkulariyla, bebekler ilk "bab-ba" derler...

Ve sonra büyüyen o cocuklar bilir, sarmaya calistiklari o yaranin hic kapanmiyacak bir yara oldugunu ve bunu büyüdükce cok daha iyi anliyacaklarini..

Dedim ya, babalik sonradan ögrenilen bir meslektir, kimi hakkini fazlasiyla verir, kimi hic bir zaman ögrenemez bu isi, cünkü bu meslek en yüksek derecede sorumluluk gerektirir, özveri ve hosgörüyle koruyup kollayan bir yasam koc’lugu kapasitesi ...

Ama bazilari vardir ki, onlar hic evlat sahibi olmamislardir lâkin babadirlar, onlar bastan baba dogmuslardir zira, dostlarina, ailelerine de babadirlar. Baba kelimesinin icini dolu dolu doldururlar.

Ne mutludur ki bazi cocuklara, hayat onlari öz babalarindan uzaklastirirken böyle babalarin eline teslim eder günün birinde. Kaybettikleri güven duygusunu tamir eder onlar, bazi meslekler yetenek ister dogustan, babalik da öyledir iste…kuruverirler dostlugu, hissettiriverirler „dag gibi arkasinda“ olduklarini..

Velhasil babalik, annelik gibi dogumla baslayan bir olay degil, bunu ancak becerebilecek altyapiya, yetenege, sorumluluga, sezgiye ve en önemlisi kocaman bir yürege sahip olan kisilerin basarabilecegi cok ulvi bir meslektir.

Bütün "baba"larin babalar günü kutlu olsun ama en basta babacigimin ve cok sevgili hayat arkadasimin, baba kelimesinin hakkini veren gercek bir babanin.