Hayatin donma noktasi…

Mevsimin ilk kari yagdi nihayet, üstelik Viyana bu sene Istanbul’un gerisinden geldi. Bahcemiz kar icinde, karlara ve kimi sacaklardaki  donmus sulara bakarken oradaki duraganligi ve ayni anda icinde barindirdigi huzuru ve dinginligi düsündüm, o akip giden su, kisa bir mola vermisti yolculugunda.



Evet, hayat icinde bizim icinde olsa ya bu dedim, hayatin donma noktasi olsa ya bizde de..

Mesela caninizin hic birsey yapmak istemedigi zamanlar vardir, ama hic birsey, ve üstelik de bu hic birsey yapmama durumunun agir vicdan azabi altinda da ezilmek istemeden…
Hani vardir bazi tatil günleri caniniz yatakta uzun kalmak ister ama icimizde biryerlerde yuvalanmis bir ic ses vardir, huzur vermez „kalkman lazim, günü kaybediyorsun, bak bir saatini kaybettin bile günün“ diye diye o yatakta kaldiginiz saatin de burnundan getirir. Gün icinde yapilacak cesitli isler sizi beklerken, aksi gibi  muhtac oldugunuz kuvvet damarlarinizdaki asil kanda mevcut degildir malesef iste.. o susmasini bilmeyen ic ses tabii ki girer gene devreye ve gene caniniza okur..
Hele bazen hayatinizda belli bir konuya odaklanirsiniz, onunla ilgili gelismeler, beklentiler icindesinizdir ve tam bu fokuslanma sirasinda  da etrafta olan bitenle yeterince ilgilenemessiniz, halbuki sizden de beklenen seyler vardir, getiremessiniz yerine…

Sonuc her seferinde icinizdeki konusana cevap vermeye calisip ama asla onu altedemeyip adina vicdan azabi denen bir cezaya carptirilmayla son bulur.

Iste böyle zamanlarda donsa hayat bize, o gün „donma günü“ olsa mesela.. ve bizim kendi adimiza böyle bir karar verme yetkimiz olsa, hayatimizda donma noktasina geldigimizi görüp o günü kendimiz icin donma günü ilan etsek, o gün kimse bize ulasmasa, dokunmasa,sormasa velhasil o gün yasanmis sayilmasa, yani haneye „bos gecirdi gününü“ diye düsülmese..hic birsey yapmadigimiz icin, hic bir seye gec kalmis olmasak, birseyleri, birilerini ihmal etmis olmasak, ic sesimizle aramizda bir tartisma cereyan etmese, o donma aninda hicbirsey yapmamanin özgürlügünü yasasak doya doya mesela.
Mesela oturup bir karinca yuvasinin basina seyretsek saatlerce onlarin müthis trafigini, bu arada kafamizdaki düsünceler de buna tamamen zit bir karmasa trafiginde ordan oraya atlayarak dolassa kafamizin icinde.. Denizin kenarina oturup saatlerle seyreylesek etrafta olan biteni, öylesine..sacma sapan, akilli uslu, ucuk kacik düsüncelere birakiversek aklimizi, dolassa istedigi gibi, gün onun günü, öyle ya…rahatlasa, sokakta oynayip kurtlarini dökmüs cocuklar gibi geri gelse aklimiz donma gününün sonunda, yorgun terli ama mutlu uykuya dalsa o gece..

Düsünün ertesi güne ne kadar dinc kalkardik, günes ciktiginda mutlulukla akip giden su gibi...