Yüregimiz bizi nereye götürür?

Dolu dolu yasanmali hayat…yasanmalidir yasanmasina ama nedir dolu yasamak hayati..

Bütün okullari bitirip, en iyi islere girmis, herkesin gipta ettigi o adamla/kadinla evlenilmis, güzeller güzeli cocuklar dogurulup büyütülmüs ve iyi okullara verilmis, onlarin basarilariyla övünülmüs, iyi klüplere üye olunmus, yazlik ve de kislik alinmis, her sene iyi bir yere tatil icin gidilmis, sizinkine benzer hayatlari olanlarla dostluklar kurulmus, hayir kurumlarina yardimlar da esirgenmemis, dolu bir hayat midir? Evet belki de doludur aslinda bu hayat, bunlari basarabilmek icin de „dolu dolu“  birseyler yapmis olmak  gerekir eninde sonunda..

Ama ya torunlara anlatilacak hikayeler...? Barinmiyorsa eger bu hikayenin icinde, dolu mudur gercekten de o hayat…?



Ilk askiniza dair, ilk kacamak bulusmalara dair hicbir sey hatirlanmiyorsa ilk genclik  yillarindan, kalp kirikliklari, siir defterleriniz hic olmamissa, hic kirmadinizsa okulu, hic takip sirtiniza cantanizi düsmedinizse yollara, bir tren kompartmaninda bir daha hic görmiyeceginiz o gencle hem hayattan hem ideallerinizden konusup hem de flört etmediyseniz, inandiginiz idealler ugruna kiyasiya tartismalara girmediyseniz, herkeslere inat ters düsmediyseniz hic cogunluga, okudugunuz kitaplari sabahlara kadar en atesli halinizle hic tartismadiysaniz, sirf sevdiginizi sasirtmak icin yaptiginiz cilekli pastayla otobüse binip saatlerce yol gidip karsisina dikilmediyseniz,  ask sarhosluguyla ve de bazen ask acisiyla hic uykusuz geceler gecirmediyseniz, sevgiliyle, elde bir sise sarap hic kumsalda gecelemediyseniz, baska sehirler, baska diller, baska düsünceler, baska fikirler hic merak uyandirmadiysa icinizde, acaba’nin, merak’in o karin gidiklayan duygusuyla dalmadiysaniz hic bilmediginiz alemlere, kalbinizin kabul buyurmadiklarina  hic asi olmadiysaniz, yani „delikanliligin“ o deli kani hic akmadiysa söyle dolu dolu..… ne anlaticaksiniz torununuza genclige dair…

Ya gencligi dolu dolu yasayip baslayinca ömrün sorumlu kismi… Daha ne kadar dolu dolu yasamaya cesaret edebiliriz hala? Bu mudur tüm yasayip yasayacagimiz artik? Nasilda gecirir kelepcelerini sorumluluklar bileklerimize.. Sorumluluklar yüzünden ayrilinmamalidir isten, kendimize ettigimiz ihanetlerden dolayi boyun ve sirt agrilarindan muzdarip gideriz o masaya gene kös kös her sabah, icimizden genclikteki gibi alip sirt cantamizi kendimizi yollara vurmak gelirken, kaliriz bu sebebten. Gönlümüzde yatan is ise, ancak yalniz kaldigimizda sarinilan bir tatli hayal olarak, cocuklugumuzun sarinilan bez ayisi gibi avutur bizi.
Birgün en yakin arkadasimiza acarken icimizi  ve birden „Seviyormuyum onu hala“ diye sorgular bulurken kendimizi, biliriz aslinda tam da bunu sordugumuz icin aslinda birseyleri tüketmis oldugumuzu, ama gidemeyiz, kolay degildir sil bastan baslamak hayata, tescillenmis bir iliskiyi silip tek basina ya da baskasiyla devam etmek yola. Ciddi bir yol ayrimidir bu. Bahsettigim elbetteki, emek sarfedilmis birlikteliklerin en ufak sallantida bir cirpida bitirilmesi degil, ici aslinda coktan bosalmis, hayat arkadasligindan ev arkadasligina gecilmis beraberlikler sordurur bu soruyu genelde… Kolay midir degildir elbet, suyu yatagindan cikarmak, hic kolay degildir öyle „yüreginin götürdügü yere gitmek“… Keske bir aslimiz bir de müsvettemiz olsa, aklimizdan gecenleri önce müsvette de denesek, ve öyle secebilsek yolumuzu. Aklimiz kalmasa ikinci yol da… Cünkü artik büyümüsüzdür, sorumluluklarimiz vardir ve ille de ikinci yolun „hayatimizin yolu“ olmasi da gerekmiyordur.

Ama böyledir iste, yüregimizin götürdügü yolda tek basinayizdir ve  iyidir aslinda bazen dikilivermek de hayatin karsisina, „gel seninle erkek gibi birebir savasalim“ demek, bunu yaparken gücleniveririz hic farkinda olmadan, tam da burda baslar hayat yeniden dolu dolu akmaya.. Ilerde torunlarimiz olmasa bile anlatacak, anilara daldigimizda bir kadeh visne likörü esliginde  keyifle gülümsetir bizi, yasadigimiz dolu hayat…