Hayatta kisa paslasmalar

Vardir hep bir hayri sebebi denir…Sebeblidir hayattaki yol secimlerimiz, kararlarimiz, acilarimiz, sevinclerimiz.. Daha dogrusu biz bilemesek dahi sebebini henüz, vardir elbet bir sebebi deriz, ve anlariz ya bir süre sonra… öyledir de gercekten benim icin.

Peki ya ayaküstü denmiyecek ama gene de kisa dönem karsilasmalari, oralarda birbirine aktarilan hayatlardan bir dem kalir mi bize acaba. Bir ucak veya otobüs yolculugunda mesela, aslinda merakli degilimdir hic öyle yolculuklarda konusup hasbihal etmeye, hatta ve hatta kafami kitabima gömüp „beni rahatsiz etmeyin“ levhami da asarim boynuma. Ama kimi zaman, belki de elektriktir bu, iki tarafi da birbirine ceken –ki bunun mutlaka kadin-erkek ve ask anlaminda olmasi gerekmez- basliyiverir bir konusma, o birkac saatlik zamanda baska bir yasamdan bazen hic bilmediginiz bir kesit dinlersiniz, yolculuk sona erdiginde  vedalasilir, iyi dileklerle ayrilinir..ama o kisa sürede size aktarilan hayattan birseyler bulasmistir size de artik siz hic farkinda olmadan. Kisa bir süre icinde olsa ayni „kaderi“ paylastiginiz kisiyle, cakisivermistir hayatiniz. Bir daha da cok büyük ihtimalle hic görmiyeceginiz biriyle baslayip bitmistir ufacik bir „dostluk“. Peki ne kalir bize bunlardan geriye… neden cikmislardir karsimiza, dinlemisizdir hikayelerini, dalivermisizdir hayatlarina en orta yerinden öylesine..

Geriye dönüp baktigimda öylesine cok ki bu kesismelerim ve ben hala düsünürüm neydi acaba görevleri karsima ciktiklarinda, bana aslinda neyi anlatmislardi?

Gecenlerde aklima düstü, epeyce bir zaman önceydi, bir operasyon icin hastanedeydim, üzgündüm bu operasyondan dolayi oldukca da… odami genc ve cok cici baska bir kizla paylasiyordum. Hayatini dinledim kaldigimiz 3-4 gün icinde o odada… Bosandigi esini, cocuklarini… yasadigi umutsuzluklari, üzüntülerini..ama bütün bunlari sesinde hic eksilmeyen bir civiltiyla anlatiyordu hep, öylesine yasam doluydu ki, üzüntülerini neseyle anlatmayi becerebiliyordu gencecik yasina ragmen. Son aksam, hastanede gecen kötü dönemimizi avutmak ve de bunu iyi bir sonla kapatmak icin kendimize bir parti yapmaya karar verdik… üzerine sabahligini giyip hastanenin marketine gidip bir sise köpüklü sarap alip geldi, tabii ki sabahliginin icine saklayarak. Hemsirelerin odaya girip partimizi basmalarindan (!) korkaraktan, ama bir taraftan yasagi delmis cocuklarin nesesiyle actik sisemizi… Ama o da ne… biz hemsirelerden korkarken doktorumuz girdi iceri, meger kasada tam arkasindaymis benim oda arkadasimin, gafil avlandik yani.. Ikimize de muzip bir sekilde bakarak bir bardaktan birsey cikmaz ama hastaneyi ayartmayin diyip gülerek cikti yanimizdan, ama bizim katta olup kazara sahit olanlar katildi partimize… O an orda saglik sorunu olan herkes unuttu, o kisacik zaman diliminde mutsuzlugunu ve hatta belki de umutsuzlugunu… gülündü, sakalar yapildi, haydi "hayata" denildi...

Belki de böyle bir seydi iste hayattaki cakismalarin sebebi, belki biz o genc kizla acimizi tatlandiralim derken baska birilerine de tat kativermistik, güldürmüstük, o aksam farkli yataga yollamistik… belki de buydu iste, biz carpismistik ve hem  iyi gelirken birbirimize belki de masanin üzerinde birbirine carparak ivme kazanan  bilardo toplari gibi baskalarina da carpiyordu paylasilanlar, paylasiliyordu iyilikler, baska bir zamanda belki tecrübeler.. bu yüzdendi iste o carpismalar… kimbilir…