Sahnemin kadinlari

Bazen icimde birbirinden bagimsiz cesitli kadinlarin yasadigini düsünüyorum ben…

Bu degisik kadinlar  bazen sirayla, bazen hep birlikte sahnedeler, bazen birliktelikleri güzel bir koroya bazense kakafoniye de dönüsebiliyor…



Bir tanesi var mesela, anne o, dogumla baslayan bir roldür onunkisi, isin hamilelik kisminda eline texti verselerde, olayi rolün agirligini pek kavriyamamis olup, ilk sahneye ciktiginda duruma vakif olabilmistir,  o „yönetmenin kesfedip“ basrol oyuncusu yaptigidir, kisa zamanda rolüne isinip basrolü  digerlerine kaptirmamaya calisir ama kolay degildir elbet isi, digerleri de cekistirir bize de yer ac derler habire… Gerci o da rolünün zaman gectikce daha az önemli olacagini zannetmistir, „canim ilk seneler tabii sahne benim, hele bir yürüsün, hele bir konussun, hele bir okula baslasin, hele bir lise baslasin, hele bir okul bitsin“ demisse de gecen yillar pek de durumu degistirememistir. Hani sanatcilar derler ya, „ne derdim olursa olsun ben gene de sahneye cikarim, show must go on!“, hah iste bu da öyle bir aktördür, ne olursa olsun asla ve kat’a rolünü kimselere devretmez, her sartta sahnededir.



Bir tanesi hic büyüyememis bir cocuktur, hala annesinin kücük kizini oynar. O’nu arar, ona danisir, o olmayinca eli ayagina dolasir, ister ki annesi hala daha yatarken gelip üstünü örtsün, sabahlari öperek uyandirsin. Ben beceremiyorum bahanesiyle onun yemeklerini yemek ister, onlar hep daha lezzetlidir. Onun evine, kanatlarina siginir bazen, sanki orda tüm dertlerini tasalarini unutur. Hastalaninca tavuk corbasinin ille de annesinin elinden yapilmisini ister, onun eli basini oksasin ister. Anne rolündeki nasil cocuklarini tehlikeden koruyorsa, bu daha hala aciktir tehlikelere, tuzaklara, hala ihtiyac duyar ögütlere. Cani daha hala oyun ister, sokaklarda oynayip annesinin eve cagirmasini ister.

Bir tanesi ise, bir zamanlar basariyla oynadigi rolün hala etkisinden cikamamis, gene ne zaman siram gelecek diye bekleyip, her firsati degerlendirme telasindadir. Özgür kiz karakteridir o. Hani sirtina cantasini vurup istedigi gibi dünyayi gezen, bir yere bir kimseye bagimli kalmadan an’in keyfini cikaran, sen sakrak mutlu ve hayattan umutlu, tasasiz ve gamsiz karakteridir o sahnenin. Arastirmak, daha cok görmek, daha cok ögrenmek ister, daha cok tanimak daha cok bilmek. Hayat güzeldir, tadi cikarilmalidir, yasanmalidir diledigince.

Sevgili olan kadini vardir tabii ki sahnenin..Sevgili olmak güzeldir, tadini cikarmak ister rolünün sonuna kadar, keske hep ask olsa der… Hayat bunun etrafinda dönse… sahnede hep ask sarkilari söylense, ask siirleri okunsa.. Ama bu yönetmen saskinmidir nedir bir basa koyar onu bir iceri atar, sirasini bekler,  arada bir yan rol alir, sonra gene basrol..basi döner onun, ama hic vazgecmez sahneye  olan tutkunlugundan, asla pes etmez, o sahne icin dogmustur bunu bilir.

Eh olmassa olmaz bir de ev kadini tiplemesi vardir oyunun. Anne karakterinin yanibasinda yer alir cogunlukla. Rol mü kalmadi, niye bu rol bana verildi ki der durur, pek de icerler bu haline, ama ne yapsin is istir, basa gelen cekilir. Sonra bir kaptirir kendini rolüne kendi bile gercek olduguna inanir, degme ev kadinlarina tas cikarir rolüyle, sonra gene yönetmene „ya baska bi rol oynasam ben, hep ayni is hep ayni terane biktim ama“ dedigi rivayet edilir.

Iste o ev kadini rolündekine söyle bir yukardan bakip, dudaginin ucuyla müstehzi bir gülüs atarak  yanindan gecip giden sosyal hayatin icindeki, disaridaki kadin tiplemesini nasil unuturuz. O is kadinidir, onun sorumluluklari vardir, sabah cikar kacta gelecegi bile belli olmaz bazen. Benim isim degil deyip, anne ve ev kadinina yükler herseyi, o sirada özgür kiz rol sirasi geldigini sanip devreye girer, iste bazen bu durumlarda bir kakafoni yasandigi görülür, yönetmen el koyar olaya…

Aa, bir de polyanna ile gamli baykusu unutmamam lazim… Bildiginiz karakterlerdir, biri dünyaya ne kadar güler yüzlü bakarsa digeri dünyaya küskün.. Onlar devamli cekisirler kuliste kim cikacak diye, Polyanna genelde galip gelse de bazen Gamli, ayagina celme takip düsürür ve cikar sahneye keyifle, herkese de sahneyi dar eder bu durumda…

Düsünün bu ana rollerde yasaniyor bu karmasa zaman zaman, bir de ara roller var ki artik onlara girmeyeyim. Is yönetmen de mi, oyunun kendisinde mi bilemedim… 


Yazinin basina koydugum fotograf benim icin cok anlamlidir.
Benim ve ailemizin cok sevgili dostu Aylin Tektas’in harika resimlerinden biridir o, ama benim icin ayricaligi, önemi bambaskadir, cünkü o bu resminde,  beni henüz yeni dogmus olan oglum Cem’le resmetmistir.