Farkindaliklar

Kayiplar ve Farkindaliklar arasinda siki bir bag var. Sanki mutlulugun recetesi bu baglamda daha bir net ortaya cikiyor. 

Siradan yasamin, hayattaki en basit ve en gözümüzün önünde olan seylerin farkinda olmak ve ne kadar degerli olduklarini bildigimizi hatirlamak icin sarsilmak gerekiyor bazen.

Mutlu olmak her gecen gün zorlasiyor sanki, hani masallardaki Kaf daginin ardinda saniliyor bazen, ugruna ejderhalarla, cift basli devlerle savasilmasi gereken. Ve sanki bu bir salgin hastalik halinde birinden digerine geciyor, kisisel mutsuzluklar… cünkü hep birseyler eksik kalmis diye düsünülüyor, bir seylere gec kalmis, kacirmis olmak, yeterli olamamis olmak, zamani yitirmis olmak…diye diye aslinda yasanan an, o en degerli an gözden kaciveriyor. Ve bir de üstüne gereksiz küskünlükler, alinganliklar, kirilganliklar eklenince mutsuzluk pastasi tadindan yenmez oluyor.

Oysa günesle uyanan, pencereden duydugum kuslarin civil civil hasbihalleri, tek basina insani güne mutlu baslamaya davet ediyor. Onlar, bir tek günes yeniden dogdugu icin, hayatta olduklari icin, günü yasadiklari icin nasil da kendi mutluluklarini bizimle paylasiyorlar. Hersey bu basit anlarda „gizli“ denir ya gizli de degil..tam gözümüzün önünde.

Su gectigimiz hafta, güzel bir haftaydi. Asli esasinda, üzücü kayiplarin biraraya getirdigi bir bulusmaydi ama, aci ayni zamanda en iyi yapiskanlardan biri hayatta, aileye, dostlara, sevdiklere siki siki sarilmayi, birbirine yapismayi basartan. Hayata daha siki baglatan. Hayatta herseyin „bir varmis bir yokmus“tan ibaret oldugunu, gereksiz kirginliklarin hayatimizda hic yerinin olmadigini ciddi bir sekilde hatirlatan. Ve bu etki, domino taslari misali, birbirinin üzerine devrilerek daha onlarca duyguyu, düsünceyi pozitif anlamda harekete geciriyor.

Ve bu, bende de bir kez daha, kizkardesimle, annemle ayni sehirde olmanin birarada olmanin, üstünde düsünmedigimiz ama  aslinda en büyük gücü burdan aldigimiz hissini, bize sundugu o arka planda hep var olan mutluluk duygusunu pekistirdi.

Kizkardeslik baska türlü bir arkadaslik, ben ve kizkardesim artik nihayet beraber olabildigimiz icin sansliyiz ama sevdigim diger iki kizkardes zor zamanlarinin üstesinden gelmek icin kilometreleri katetmek zorundaydilar.

Insanin bir kiz kardesinin olmasi cok ayricalikli bir duygudur, bu öyle bir beraberliktir ki… hic bir seye benzemeyen, baska hic bir seyle kiyaslanamayan.

Cünkü bir tek o tanir sizi, en derininizden… cocuklugunuza dair gizli dehlizlerin bazi bazi, tek sahididir o. Hani denir ya bugün ki cogu davranis bicimimiz cocuklugumuza dayanir, psikologlar sizi divana yatirip, konustura konustura acmaya calisir o gizli cekmeceleri... Iste o sizin psikologunuzdur da ayni zamanda, karsisinda divana yatmaniz gerekmeyen, o cekmecelerin cogunu bilen, bilmediklerini de kendininkilere bakarak tahmin edebilen. Yumusak karninizi en iyi o bilir, neyin acitacagini da, sizi en cok neyin güldürecegini de.

Hem cok kolay hem de zordur kimi zaman kardeslik.

Kolaydir cünkü tanismaya gerek yoktur ilkten, birlikte oynayarak paylasarak büyürsünüz, ailesinizdir herseyden önce, sevgiyi saygiyi güveni her seyin üstünde tutan bir ailenin sicakligi sarmalamistir sizi de, bu sarmalda  büyürsünüz birlikte, birlikte korkar birbirinize sarilirsiniz, birlikte anne babaya sürprizler hazirlarsiniz, birlikte yapilir ilk kacamaklar daha sonralari, suc ortagidir kizkardes ayni zamanda, birlikte kahkahalarla gülersiniz ve aradan yillar yillar gectikten sonra, ayni olaylara gene ayni kahkahalarla.

Zordur ama kardes olmak ayni zamanda… Cünkü en minicik yaslardan itibaren berabersinizdir ve onu cok iyi taniyorsunuzdur…öyle sanirsiniz, ama yillar gecerken, bazen insan en yakinindaki gelismeyi gözden kacirir, hani kitabi burnunuza kadar soktugunuzda okuyamamak gibi… ya da mesafeler girer araya, ayri ayri gecen zamanlar ki siz daha hala genckizlikta biraktiginiz kücük kizda kalmissinizdir. Hayat kendi tadini tuzunu katmistir her iki kardese de bu siralarda. Iste bu farkli tatla karsilasmak iki tarafi da bir yeniden tanismaya davet eder. Zaman gelir yillarca tanidiginiz kardesinizle yeniden tanisirsiniz ki, bu da kendi icinde tatli ve tuzlu bir dönemdir.

Biz de tanistik yeniden kiz kardesimle, cünkü biz de uzun bir süre birbirimizden ayri düsmüs, birbirimizin acilarina, mutluluklarina, yenilgilerine, basarilarina, yani kisaca yasam egrilerine mecburiyetten ancak cok kisitli dahil olabilmistik. Tüm yasananlarin bize giydirdigi yeni elbiselerle karsilasmak tabii ki ilk basta yeni ve tuhaf bir duyguydu, önceleri bu yeni elbiselere takildik, orasini burasini elestirdik, sonra birden bu yüzeysel yaklasimin ne anlamsiz oldugunu, o elbisenin icinde bizim o cok iyi tanidigimiz, hani su sac saca bas basa kavga edip sonra oturup keyifle cikolatali pastayi yedigimiz kiz kardesimiz oldugunun farkina vardik. Sonra bir de karsisina gecip bakinca da dedik ki.. „Bu elbise baskasinda nasil durur bilmem, ama sana cok yakisiyor“ Ve sonra, artik gene o bir zamanlarin kücük kizlari gibi, en yakin sırdaşiniz, en iyi arkadasiniz, birlikte gülüp birlikte agladiginiz..

Iyi ki burdasin, yanimdasin. Iyi ki varsin, aslinda bunu sana 2 Mart icin yazacaktim ama kismet bugün'eymis.