Bazen özlem düşer gönüle

MARİFET

Marifet hiç ezilmemek bu dünyada
Ama biçimine getirip ezerlerse
Güzel kokmak
Kekik misali
Lavanta çiçeği misali
Fesleğen misali
Itır misali
İsâ misali
Yunus misali
Tonguç misali
Nâzım misali

Bedri Rahmi Eyüboglu



Bazen olur böyle, kitleniveririm birden, kapanrim kendime, günlük güneslik bir havada birden bulutlanip yagdiriveren gökyüzü gibi… Sebebsiz yere nerden cikti deniverir ya hani, sebebsiz degildir ama hic bir yagmur. Agirlasmistir artik bulutlar zira...

Hele bir de sebebler artinca, bir yumak karisiverir icinizde bir yerlerde, siz ucundan cektikce o daha da bir karisir, dolanir durur.

Iste böyle zamanlarda özlem artar benim icimde. Gitmelere özlem, ama simdi Istanbul’a özlem, Ege’ye özlem…

Isin tuhafi gecen sene bu zamanlarda Viyana'ya olan sevgimin baharda nasil yeniden cicek actigini yazarken, bu sene icim uzaktaki askin özlemiyle dolu. Yaş mi, uzakta gecen senelerin birikimi mi yoksa icimdeki yumagi dolastiran kedi mi sebeb buna bilemedim iste onu. Belki de herseyin üzerine özenle büyüttügüm „Itir“in da yanlis bir havada balkonda kalip, donmasi ve onu yeniden hayata döndüremem… Arzu ettigi havayi soluyamamakti onu benden alan, halbuki Cesme’de her yaz yeniden cosar, yeniden ciceklenir onlar...

Gecen yaz, Bodrum’da birisi bana „ah ne güzel Viyana, ben oralarda –suradan bir ekmek versene- bile diyemem“ demisti. Ben de „ben de diyemiyorum onu“ dediydim…
Iki ülkenin sunduklarini, yasam kosullarini, sehirlerin güzelliklerini karsilastirmayacagim, Viyana benim icin hep cok güzel ve cok keyifli bir sehir, benim özlemim, sözlere, sözsüz anlasmalara, gülüslere, kokulara, anlara, seslere, havaya…

Basit bir kir kahvesindeki genc ciragin sakar hareketlerle yaklasip „ne alirsin abla“ demesine mesela, mahalle bakkaliyla ayak üstü sohbetlere, bundan öte her tür esnafla olan diyaloga, uzaktan gelen, daha sehir yeni uyanirken, her duydugumda icimde huzur uyandiran sabah ezanina, komsunun tatli bir gülüsle kapima getirdigi „bunlar bizim bahceden“ tabagina ya da,
gökyüzünün aksam renklerine karisan marti cigliklarina, salas balikcidaki gün görmüs ev sahibi masayi donatirken yüzlerde beliren gülümsemeye, etrafta bekleyen arsiz kedilere, bardaga konan rakinin sesine, kokusuna, bardaklarin serefesine, masanin sohbetine özlem… kösebasindaki cingenelerin cicek tezgahlarinin günümü aydinlatmasina, vapurun güvertesinde, elimdeki cayin kokusunun denizin kokusuna karismasina, aksam simitinin davetkar citirina, misir carsisinin beni sarhos eden kokularina, renklerine, seslerine, tahtakalenin kayboldugum sokaklarina ve hep yeni bir sey daha kesfettigim dükkanlarina, günün 24 saati yasayan, kalbi heran atan o sehr-i Istanbul’a özlem. Ve gene Istanbul’dan Ege’ye giden yola…

Iste böyle, son zamanlardaki suskunlugum belki de bundan…

Hadi ama artik diyen sevgili dostlarima da cok tesekkür ediyorum, basta sevgili Bolat, gecen postunda keyifli bir mim paylasmis ve beni de bir maniyle mimlemis...
(Bu arada diger mim borclarimin mahcubiyetiyle de kizariyorum)


(Bir blogger seçiniz onunla atışma tarzı mani yazınız!)

„Cafe Melange,

Uzun zaman oldu,

Bekleriz yazasın diye.“

Ben de cevap veriyorum sana bir maniyle;

„Dost sesi cagirir beni

Elin tuta artik der kalemi

Uyandim kis uykumdan

Döndüm ben de meydane geri“

Bu mim de bir de „sevdiginize bir mani“ diyor, affet Bolat, benden mani bu kadar ama sözü gene Bedri Rahmi’ye birakmak istiyorum burada… Biraz uzun, ama serde özlem olunca… 

Ama önce atismaya devam;

Iki kum tanesi
Duygu yüklüdür sesi
Merak eder dururum
Sevgili arkadasimin kardesini

(Mimin tamami icin Istanbul Istanbul olali)


Istanbul Destani I

İstanbul deyince aklıma martı gelir.
Yarısı gümüş, yarısı köpük
Yarısı balık, yarısı kuş.
İstanbul deyince aklıma bir masal gelir,
bir varmış, bir yokmuş.

İstanbul deyince aklıma Gülcemal gelir,
Anadolu`da, toprak damlı bir evde,
Gülcemal üstüne türküler söylenir.
Süt akar cümle musluklarından,
direklerinde güller tomurcuklanır.
Anadolu`da, toprak damlı bir evde çocukluğum,
Gülcemel`le gider İstanbul`a,
Gülcemal`le gelir.

İstanbul deyince aklıma,
bir sepet kınalı yapıncak gelir.
Şehzadebaşı`nda akşam üstü,
sepetin üstünde üç tane mum.
Bir kız yanaşır, insafsızca dişi,
boyuna, posuna kurban olduğum.
Kalın dudaklarında yapıncağın balı,
tepeden tırnağa arzu dolu.
Sam yeli, söğüt dalı, harmandalı,
bir şarap mahzeninde doğmuş olmalı.
Şehzadebaşı`nda akşam üstü,
yine zevrak-i derunum,
kırılıp kenara düştü.

İstanbul deyince aklıma Kapalıçarşı gelir.
Dokuzuncu senfoniyle kol kola,
Cezayir marşı gelir.
Dört başı mamur bir gelin odası;
haraç mezat satılmakta.
Bir gelinle güvey eksik yatakda.
Köşede sedef kakmalı tombul bit ut,
Tamburi Cemil bey çalıyor eski plakta.
Sonra ellerinde şamdanlar, nargileler,
paslı Acem kılıçları.
Amerikan kovboyları,
eller yukarı...

Ne kadar da beyaz elbiseleri,
Amerikan deniz erleri.
Kocaman bir papatyadan yolunmuşlar gibi.
Sütden duru, buluttan beyaz.
Beyazın böylesine ölüm yakışır mı dersin?
Yakışmaz.
Ama harbederken onlara
Bambaşka elbiseler giydirirler.
Kan rengi, barut rengi, duman rengi.
Kin tutar, kir tutmaz.

İstanbul deyince aklıma
Kocaman bir dalyan gelir.
Kimi paslı bir örümcek ağı gibi
Gerinir Beykoz`da
Kimi Fenerbahçe`de yan gelir.
Dalyanda kırk tane Orkinos
Kırk değirmen taşı gibi dönmektedir.

Orkinos dediğin balıkların şahı
Orkinoz mavzerle gözünden vurulur.
Denizin içinde ağaçlar devrilir.
Kan çanağına döner Dalyan`ın yüzü
Camgöbeği yeşili bulanır
Bir çırpıda kırk Orkinos.
Reisin sevinten dili dolanır.
Bir martı gelir konar direğe
Atılan Kolyos`u havada yutar.
Bir başkasını beklemez gider.
Balıkcı gülümser tatlı tatlı
Adı Marika dır bu martı`nın der,
Her zaman böyle gelir, böyle gider.

İstanbul deyince aklıma Adalar gelir.
Dünya`nın en kötü Fransızcası orda harcanır.
Çalımından geçilmez altmışlık Madamların
Ağzı dili olsada tenhadaki çamların.
Görüp göreceği rahmeti anlatsa insanların.

İstanbul deyince aklıma kuleler gelir.
Ne zaman birinin resmini yapsam, öteki kıskanır.
Ama şu Kızkulesi`nin aklı olsa
Galata kulesine varır.
Bir sürü çocukları olur.

İstanbul deyince aklıma,
Tophane`de küçücük bir sokak gelir.
Her Allah`ın günü kahvelerine
Anadolu`dan bir sürü fakir fukara gelir.
Kimi dilenecek dilenmesine, utanır,
Kiminin elinde bir süpürge peyda olur uzun
Dudaklarında kirli, paslı bir tebessüm,
Çöpcü olmuştur bugüne bugün.

Kiminin sırtında perişan bir küfe,
Kiminin sırtında nakışlı semer.
Şehrin cümbüşüne katılır gider.
Kalın yağlı bir kolona koşulur,
Piyano taşırlar omuz omuza.
Kendinden ağır yükün altında adamlar,
Balmumu gibi erir dururlar.
Sonra kan ter içinde soluk alırlar
Nazik eşya nazik hammallar ister neylersin
Ama onlar kadar piyanoyu ciddiye alırlar mı dersin?
Nazdan nazik, çiniden bilezik eller.
Derken;
Karşı radyoda gayetle mülayim bir ses
Evlere şenlik üstat Sinir Zulmettin.
Hacıyağına bulanmış sesiyle esner ;
Gamı şadiyi felek,
böyle gelir böyle gider.

İstanbul deyince aklıma,
Stadyum gelir.
Güne, güneşe karşı yirmibeşbin kişi
Hepsinin dudağında İstiklal marşı.
Bulutlar atılır top top, pare pare
Yirmibeşbin kişilik bir aydınlıkiçinde eririm
Canım ağzıma gelir sevinçten hilafsız,
İstaseler bir gelincik gibi koparır veririm.

İstanbul deyince aklıma
stadyum gelir.
Kanımın karıştığını duyarım, ılık ılık.
memleketimin insanlarına
Daha fazla sokulmak isterim yanlarına.
Ben de bağırırım birlikte
Avazım çıktığı kadar.
Göğsümü gere gere.
Ver Lefter`e yaz deftere
Stadyum gelir.

İstanbul deyince aklıma
Binlerce insanın aynı anda,
Aynı şeyi duymasından doğan sevincin,
Heybetini düşünürüm.
Birbirine eklenir kafamda,
Binler, yüzbinler, milyonlar.
Sonra bir mısra havalanır ürkek,
Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar.

İstanbul deyince aklıma,
Yahya Kemal gelirdi bir eyyam.
Şimdi Orhan Veli gelir.
Deminden beri dilimin ucundasın Orhan Veli.
Deminden beri senin tadın senin tuzun.
Senin şiirin senin yüzün.
Yaralı bir güvercin misali
Başımın üstünde dolanır durur.
Gelir sessizce konar, bu şiirin bir yerine
Neresine mi? arayan bulur.
Erbabı bilir.
Deli eder insanı bu şehir deli,
Kadehlerin çınlasın Orhan Veli.


Bedri Rahmi Eyüboğlu